เจ้าบ่าวมหาเศรษฐี ชุด เจ้าบ่าวที่รัก

สาวใช้ดึงบานประตูไม้แกะสลักตรงหน้าเปิดกวางออก ก่อนจะโค้งศีรษะให้กับผู้มาเยือนอย่างหล่อนด้วยความนอบน้อม

“เชิญค่ะคุณม่านทอง นายท่านรออยู่ด้านในค่ะ”

ม่านทองระบายยิ้มพร้อมกล่าวขอบคุณ ก่อนจะก้าวเท้าข้ามธรณีประตูเข้าไปข้างใน ร่างเล็กยืนเคว้งคว้างอยู่ท่ามกลางห้องทำงานขนาดใหญ่ หญิงสาวมองสำรวจไปรอบๆ ตัวอย่างตื่นตาตื่นใจ สมแล้วล่ะที่ตระกูล นิธิโภคิน ติดหนึ่งในสิบของมหาเศรษฐีโลก

“สวัสดีหนูม่านทอง”

เสียงแหบเล็กน้อยของเจ้าของห้องทำงานทำให้คนที่กำลังสอดส่ายสายตามองสำรวจไปทั่วห้องอย่างม่านทองสะดุ้งน้อยๆ หญิงสาวรีบหันกลับมายังต้นเสียงทันที และก็ได้เห็นว่าวิทวัสพึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำด้านในสุด

“สวัสดีค่ะคุณลุงวิทวัส”

ม่านทองรีบยกมือไหว้อย่างอ่อนช้อย

“ไหว้พระเถอะหนูม่านทอง”

วิทวัสมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพึงพอใจ ชายชราหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานไม้ขนาดใหญ่ พร้อมกับเชื้อเชิญหล่อน

“นั่งก่อนสิ ลุงมีเรื่องจะคุยด้วย”

ม่านทองยิ้มบางๆ พลางทำตามคำสั่ง หล่อนทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน และมองชายชราคู่สนทนาอย่างสนอกสนใจ

ชายชราอมยิ้ม กวาดมองดวงหน้าสวยหวานของสตรีตรงหน้าอย่างชื่นชม เขารู้อยู่แล้วว่าลูกสาวของวัตถาสะสวย แต่ไม่คิดว่าจะสวยงามได้ขนาดนี้ สวยกว่าวัตถาตอนสาวๆ เสียอีก

“เมื่อคืนหลับสบายดีหรือเปล่าล่ะ”

“ม่านหลับเป็นตายเลยค่ะคุณลุง คงเป็นเพราะที่นี่บรรยากาศดีมาก”

วิทวัสพยักหน้าน้อยๆ พลางมองเลยออกไปนอกบานหน้าต่างที่เปิดกว้างเอาไว้ ทิวเขาสูงอยู่จรดกับขอบฟ้าสีคราม

“ตอนเด็กๆ ลูกชายของลุงชอบที่นี่มาก”

หญิงสาวนั่งนิ่งฟังอย่างสนใจ

“ดังนั้นเมื่อเขาป่วย ลุงถึงได้พาเขามาพักรักษาตัวที่นี่”

ดวงตาของวิทวัสเต็มไปด้วยความเป็นกังวลใจยามเลื่อนมาจับจ้องที่ใบหน้าของหล่อน

“หนูม่านทองคงได้ข่าวมาบ้างแล้วว่าพี่เขา... ประสบอุบัติเหตุที่รัสเซีย”

“ค่ะ ม่านได้ยินมาบ้าง แต่ตอนนี้พี่เขาคง... สบายดีแล้วใช่ไหมคะ”

คำถามของหล่อนเหมือนทำร้ายจิตใจของคู่สนทนามากมายนัก เพราะดวงตาของวิทวัสแดงก่ำขึ้นมาในทันที ม่านทองตกใจ

“เอ่อ... ม่าน... ขอโทษค่ะ”

เสียงถอดถอนใจเบาๆ ของคู่สนทนาทำให้ม่านทองรู้สึกหนักอึ้งในอก อาจจะมีอะไรสักอย่างที่หล่อนยังไม่รู้

“พี่เขายังไม่หายดี”

ม่านทองระบายยิ้มและพูดออกไปอย่างจริงใจ “คุณลุงไม่ต้องกังวลนะคะ ม่านเรียนจบพยาบาลมา ม่านจะดูแลพี่เขาเองค่ะ”

ก็เพราะม่านทองเรียนพยาบาลยังไงล่ะ เขาถึงยินยอมให้เปลี่ยนตัวเจ้าสาวจากสไบนางมาเป็นม่านทองโดยไม่ขัดข้อง

“เอ่อ ว่าแต่พี่เขายังมีปัญหาตรงไหนอยู่คะ”

ที่หล่อนถามก็เพราะตั้งแต่เมื่อวานตอนที่มาถึง หล่อนยังไม่ได้พบ ยังไม่ได้เห็นหน้าว่าที่เจ้าบ่าวของตัวเองเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปหมกตัวอยู่ที่ไหน หรือถ้าจะให้พูดตามความเป็นจริง หล่อนแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับจอมราช นิธิโภคินคนนี้เลย

นอกจากเรื่องที่เป็นลูกชายของคุณลุงวิทวัส

จอมราช นิธิโภคิน ยังคงเป็นความลับสำหรับหล่อนจนถึงขณะนี้

“ม่านจะได้ดูแลได้อย่างตรงจุด”

ความกังวลของวิทวัสเพิ่มมากขึ้นจนหล่อนเห็นได้อย่างชัดเจน

“พี่เขาตาบอด”

“ตาบอด?”

ผู้ชายผมสีดอกเลาผงกศีรษะเล็กน้อย พลางมองหล่อนด้วยสายตาขอความเห็นใจ

“หนูม่านทองคง... ไม่รังเกียจพี่เขาใช่ไหม”

หญิงสาวส่ายหน้าโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยแม้แต่น้อย ทำไมหล่อนต้องรังเกียจด้วยล่ะ ในเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ความผิดของจอมราชสักหน่อย มันเป็นอุบัติเหตุต่างหาก

“คุณลุงอย่าคิดแบบนั้นสิคะ ม่านไม่มีทางรังเกียจพี่เขาหรอกค่ะ”

“ลูกชายของลุงโชคดีเหลือเกิน ที่ได้เจอผู้หญิงดีๆ แบบหนูม่านทอง”

ม่านทองระบายยิ้ม หัวใจเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“ม่านสัญญาว่าจะดูแลพี่เขาเองค่ะ คุณลุงไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ”

“ขอบใจมากหนูม่านทอง ได้ยินแบบนี้แล้วลุงก็คงเดินทางไปรัสเซียอย่างสบายใจ”

คงฟังเลิกคิ้วสูง เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“นี่คุณลุง... จะไม่อยู่เหรอคะ”

“ใช่ ก็ตั้งแต่ที่ลูกชายของลุงประสบอุบัติเหตุ สาขาที่รัสเซียก็ไม่มีใครไปดูแลเลย ซึ่งตอนนี้ก็เกิดปัญหาใหญ่ ลุงคงต้องเดินทางไปจัดการสักพัก”

แม้จะรู้สึกเหมือนถูกนำมาปล่อยทิ้งไว้กลางผืนทะเลคลั่ง แต่ม่านทองก็เข้าใจเหตุผลของคู่สนทนา หล่อนยิ้มน้อยๆ

“ม่านเข้าใจค่ะ”

“ขอบใจมากนะหนูม่านทอง” วิทวัสมองหญิงสาวด้วยความซาบซึ้งใจ “อย่าทอดทิ้งพี่เขาเด็ดขาดนะ ลุงขอร้องล่ะ”

แม้จะรู้สึกมึนงงกับคำพูดของคู่สนทนาอยู่บ้าง แต่ม่านทองก็พยักหน้ารับ “ค่ะ ม่านสัญญา ม่านจะดูแลพี่เขาอย่างดี ไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลยค่ะ”

“ขอบใจมาก ขอบใจจริงๆ”

“เอ่อ ว่าแต่คุณลุงจะออกเดินทางเมื่อไหร่คะ”

“วันพรุ่งนี้น่ะหนูม่านทอง”

ม่านทองนั่งคุยอยู่กับวิทวัสภายในห้องทำงานอยู่อีกไม่นานก็ขอตัวออกไป แต่ยังไม่ทันจะได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้เลย เสียงเอะอะโวยวายพร้อมๆ กับเสียงแก้วแตกก็ดังก้องขึ้น ม่านทองหันไปจ้องหน้าวิทวัสอย่างสงสัย แต่ชายผมสีดอกเลากลับไม่อาจจะไขข้อข้องใจให้ได้ นอกจากนั่งยิ้มหน้าเจื่อนๆ เพียงเท่านั้น

“ม่านขอตัวก่อนนะคะคุณลุง”